هنوز هم معتقدم عمیق ترین دوستیها ، نه در دبیرستان ایجاد می شود و نه بعدش
اولین سالهایی که کم کم احساس بزرگی می کنی سالهای راهنمایی است.
راهنمایی که باشی، تازه به آدمها جدی نگاه می کنی
اولین حرفهای جدی ات را با دوستانت می زنی
راجع به آینده ات اولین فکر ها را میکنی
"با من بمان"
یک فیلم متوسط است.
اما هنوز برای یادآوری فضای راهنمایی، بهتر از آن پیدا نکرده ام.
شما هم پیشنهاداتتان را بدهید
نکته: فیلم با من بمان، فیلم پرده دری نیست
اما اقتضای اوایل سن بلوغ را لحاظ کرده و کنجکاوی دوران نوجوانی نسبت به مسائل خاص را در شخصیت ها نمایش داده.
این نظر برای وبلاگ دیگر بنده بوده که اشتباها اینجا وارد شده
رجوع کنید به پیوند "من و بیدل"
وبلاگ آقای معینی عزیر را به وبلاگ خودم گره زده ام
به نام "خسته ی راه نباشید!"
از مهربانی و ادب ایشان می توان لذت برد
علی خوب من . از دوستان ماندگار دوران راهنمایی من.
در جریان همه ی تلاشهای من برای وارد شدن به دنیای بزرگ
مخاطب همه ی حرفهای بزرگتر از دهان من، در آن سالها
دوست من، stand by me
رضای من
تو اولین کسی بودی که من بهش ظلم می کردم
همیشه به شکل ظالمانه ای سعی می کردم رابطه سه تاییمون رو مدیریت کنم
تو شوخیهای کجکی می کردی و من از پله ی دهم دوستی تا پله ی اول می آوردمت
به همه ی شوخیات می خندیدم . دوست نداشتم به پله ی صفر برسی
به خاطر همین از پله ی اول به بعد، یکچهارم یکچهارم پایین می بردمت
(یادته؟) یادم نیست. یه کارهایی هم که می کردی تو رتبه ی دوستی میاوردمت بالا
یادم نیست چه کارایی بود...
منو ببخش
بی ملاک بودم
stand by me...
